پاییز درد

آبانِ درد،

آبانِ درد؛

چه زمین‌ها که لرزید

چه لرزیدن‌ها که بر زمین استوار آمد

چه خانه‌ها که بر باد آوار شد.

و چه خانه‌ها که در برِ زمین رفت.

و چه بودن‌ها که در هوا پراکند

چه پراکنده از هوا که بر زمین ریخت،

از خون و آجر،

خون ملات،

خون و پای-بست،

از ویرانه.

هر روزش درد،

هر روزش درد،

چه تَرَک‌ها که برداشت دلم

در هوای لرزه‌هایش؛

چه کسی نازَت را بکشَد

روستای تن-آزرده،

های! زمین‌ات آزرده!

های! هوایت آزرده! های!

خاک‌ات آزرده؛

های! کودکان‌ات، تن بر باد!

و های! مادران‌ات، پیراهن ریش و دل ریش!

گونه‌ی کودکان‌ات سوخته از آفتاب آن هنگام که می‌گفتند:

او مُرد.

او هم‌کلاس ما بود.

و با زمین آوار شد.

با دوازدهیمن گردش‌اش با زمین

در مدار خورشید که گونه‌هایش را به نوازش و تاخت، سوخته بود.

خانه‌اش اینجا بود.

***

پاییز درد،

پاییزِ درد؛

کلوخی که در مشت کوچکی واماند.

و از سیم‌های خاردار آن طرف‌تر نرفت.

در جواب باران آتش که بر باد سوخت و بر خاک نشاند

بند-بند تن‌ها را

آجر- آجر تاب و توان را

که ذره-ذره

دل از کف می‌داد و جان نیز هم

و کلوخی که در مشتی کوچک واماند،

در زیر بارانِ خون و آجر

خون و ملات

خون و خاکستر و غربت....

پاییزِ درد،

پاییزِ درد؛

آبان‌اش درد،

مهرش نیز درد؛

زمستان های! زمستان!

بیا امسال هر چه رخت داری بر ما پهن کن

که ورزقان و هریس طاقت ندارند.

بیا که غزه جان می‌دهد.

بیا!

برایت سیصد و نود کودک خواهم زایید تا در پای سرمایت جان دهند.

30 آبان 91