مردمان آمریکا، به خاطر فاجعه ی بوستون، کلی ایرانی ها رو به
فحش کشیدن و تقریبا مطمئن بودن که کار، کار ایرانی هاست. البته از نظر من زیاد
فرقی نمی کنه که فکر کنند کار ایرانی ها بوده، یا عراقی ها یا افغانستان یا چچن یا
هر کشور دیگری در دنیا، چون این قسمت قضیه که مردم چه فکر کنند، به سیاست های اخیر
دولت مردانشون بر می گرده، به اینکه هر روز در اخبار چه حرف هایی در مورد ایران
زده می شه که با آوردن نام ایران، بمب اتم به یاد اون ها می افته، و اینکه دولت
مردان علاقه پیدا می کنند بعد از 34 سال، به فیلمی جایزه ی اسکار بدن که تنها نکته
اش، یاداوری حادثه ای اندوهبار و ستم کارانه در قبال تعدادی از شهروندان آمریکایی
در سفارت ایران بوده. اون هم شهروندانی که در پناه مردم ایران بوده اند.
اما وقتی تعداد قربانیان حادثه ی بوستون رو دیدم، یک لحظه شوکه
شدم: 3 کشته و 180 زخمی، که امیدوارم به زودی بهبود پیدا کنند. این تعداد قربانی،
البته که باعث ناراحتی است، اما با کدام یک از جنایت های سازمان یافته ی آمریکا و
دولت های هم پیمانش، فقط در همین ده سال اخیر، پیش تر هم نرویم، قابل مقایسه است؟
چند نفر در افغانستان کشته شدند؟ در عراق چند خانه و خانواده به نابودی کشیده شد؟
چند کودک؟ چند زندگی از بین رفت؟ و اینها تازه فقط تلفات "جنگ" است که
شدیدترین حالت کنش خشن علیه یک ملت است، معلوم نیست همین الان چند نفر با بیماری
های خاص، در ایران، به خاطر نداشتن دارو در اثر تحریم ها در حال مرگ هستند، چند
نفر در خاور میانه در اثر دعواهای قومی و قبیله ای به جان هم افتاده اند؟
چند خانواده، چند کودک، چند زن و مرد در اثر گرسنگی هر ساله در
افریقا جان می سپارند؟ در باره ی افسانه ی گرسنگی در جهان، حتما این لینک رو مطالعه کنید)
آیا مردم آمریکا این رو نمی بینند که حادثه ی بوستون، تنها تلاش
رقت انگیز یک آدم از یکی از این ملت های به ستوه اومده است، برای انتقام؟
تلاشی رقت انگیز، بسیار رقت انگیز!
آمریکاییان با این عکس العمل، من رو به یاد برج عاج نشین اشراف
زاده ی قرن 18 همی می ندازند که در قصر پر شکوه خودشون با کلی نوکر و خدم حشم
زندگی می کنند، و فریاد وامصیبتا از دزدی یک تکه نان، به دست بچه ی خردسال یکی از
کارگرها سر داده اند. دزدی ای رقت بار، از سر استیصال و گرسنگی
31 فروردین 92
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر